Rozpoczyna je uroczysta msza rezurekcyjna. Obecnie rezurekcja odbywa się we wczesnych godzinach rannych-między godziną piątą a szóstą w zależności od parafii. Są jednak tacy w naszym regionie, którzy pamiętają, że niegdyś msza rezurekcyjna celebrowana była w nocy z soboty na niedzielę.
Rozpoczyna je uroczysta msza rezurekcyjna. Obecnie rezurekcja odbywa się we wczesnych godzinach rannych-między godziną piątą a szóstą w zależności od parafii. Są jednak tacy w naszym regionie, którzy pamiętają, że niegdyś msza rezurekcyjna celebrowana była w nocy z soboty na niedzielę.
Od dwunastej w nocy do szóstej rano po Iłży rozchodzi się głos bębna-"barabanu". "Baraban" to miedziany kocioł o średnicy metra obciągnięty skórą źrebięcia, pochodzący z XVII w. Jest on własnością parafii Najświętszej Marii Panny w Iłży. Przechowywany w skarbcu, wyjmowany raz w roku przekazywany jest przez proboszcza dziesięcioosobowej grupie mężczyzn, którzy obchodzą z nim całe miasto. Bębnić zaczynają o dwunastej bo wtedy skały zaczęły pękać i Chrystus zmartwychwstał.
Nie jest łatwo zostać członkiem grupy "barabaniarzy". Trzeba mieć poczucie rytmu, być mieszkańcem Iłży, a przede wszystkim porządnym człowiekiem. W ciągu nocy zespół obchodzi całe miasteczko, aby o szóstej rano, przed samą rezurekcją zgrać melodię (do której nie ma zapisu nutowego a trzeba ją po prostu znać) pod drzwiami kościoła.
Rozpoczyna się Rezurekcja. Towarzyszące jej pieśni to najstarsze ze wszystkich polskich religijnych utworów. Najstarszy zapis pieśni "Chrystus z martwych wstał jest" pochodzi z Graduału Płockiego, przepisanego w 1365 r. Przez Świętosława z Wilkowa. Od pięciuset lat śpiewana jest w Polsce pieśń "Przez Twe święte wskrzeszenie" na przemian z hymnem "Witaj Dniu Święty". Również z XV w. Pochodzi pieśń Wesoły nam dziś Dzień nastał. Pieśni te śpiewane przez wiernych przy akompaniamencie orkiestr Ochotniczych Straży Pożarnych, biciu dzwonów i kanonadzie petard, głoszą światu radość wielkanocnego poranka.
Po powrocie z kościoła można zasiąść do śniadania, które z racji ilości potraw jest zarazem obiadem i kolacją, zwłaszcza, że niedzielę uznaje się za tak ważne święto, że nie gotuje się. Zakończenie czterdziestodniowego postu wzmaga apetyt, tym bardziej, że pobudzają go obficie zastawione stoły. Pamiętać należy, że dla mieszkańców biednych wsi radomskich, jeszcze w początkach XX wieku bywała to często jedyna okazja spróbowania mięs i wędlin. Do dziś rozpoczyna się je tak samo jak przed laty: od uroczystego podzielenia się jajkiem i złożenia sobie życzeń. Zwyczaj ten jest wyrazem więzi, wzajemnej życzliwości i współudziału w święcie.
Żadne reszki poświęconych potraw nie mogą się zmarnować np. skorupki pisanek sypano w ziemię, w którą sadzone były ziemniaki: "żeby ziemniaki były gładkie jak jajo. A teraz to do ogródka, bo kwiatki lepiej rosną".
J.Górska, Wielkanoc w Radomskiem, w: Wielkanoc w Radomskiem, Radom 2002
