Teofil Rewoliński, jeden z zacnych obywateli dziewiętnastowiecznego Radomia-z wykształcenia lekarz, z zainteresowań kolekcjoner, ceniący wartość pracy społecznej. Urodził się w 1821 r. w Rawie Mazowieckiej w wielodzietnej zubożałej rodzinie szlacheckiej, mimo to rodzice zapewnili mu podstawowe wykształcenie. W trudnych warunkach ukończył w 1841 r. radomskie Gimnazjum i uzyskał stypendium rządu na studia w Cesarskiej Akademii Medyko-Chirurgicznej w Petersburgu. Po pięciu latach podjął pracę w szpitalu w Ujazdowie, następnie w Łowiczu. Jako lekarz wojskowy uczestniczył w kampanii węgierskiej i tureckiej. Obowiązki lekarza godził z zainteresowaniami naukowymi. W 1852 r. uzyskał tytuł doktora medycyny, a po złożeniu przed Radą Lekarską egzaminu służbowego, objął posadę Inspektora Lekarskiego Guberni Augustowskiej w Suwałkach. Z całą konsekwencją dążył do uporządkowania sanitarnego miasta. Zainicjował tworzenie komitetów sanitarnych, które miały działać na terenie Królestwa Polskiego. W 1865 r., gdy zawakowała posada inspektora w Radomiu na własne żądanie został przeniesiony i do 1887 r. był lekarskim inspektorem gubernialnym. W ramach obowiązków dbał o poprawę stanu zdrowotnego mieszkańców miasta i guberni, zarządził inspekcje domów, był autorem rygorystycznej reformy felczerskiej (eliminującej praktyki niedouczonych felczerów), zwalczał działalność znachorów i "babek". Z jego inicjatywy zaczęto szkolenie akuszerek. Pisał artykuły o organizacji służby zdrowia, chętnie dzielił się swymi spostrzeżeniami z praktyki lekarskiej. Teofil Rewoliński należał do najlepszych urzędników służby zdrowia w Królestwie Polskim.
W wolnym czasie oddawał się swojej wielkiej pasji-numizmatyce. Często podróżował, uzupełniając zbiory. Posiadał dawne monety, dokumenty i pieczęcie. Na szczególną uwagę zasługiwała jego bogata kolekcja medali historycznych. Prezentował ją na wystawach starożytności w Krakowie, Warszawie i Radomiu. Zebrał unikatową kolekcję medali i medalików religijnych. Jako wytrawny kolekcjoner skatalogował swoje zbiory, które uznane były za jedne z najzasobniejszych w kraju. Jako znawca uporządkował i opisał jeden z najbogatszych zbiorów numizmatycznych na Litwie. Cieszył się autorytetem i uznaniem wśród numizmatyków. Po odejściu na emeryturę nadal prowadził praktykę lekarską, przede wszystkim jednak zajął się pracą społeczną. Od dawna nosił się z zamiarem powołania Muzeum Starożytności w Radomiu. Założył "Gazetę Radomską", której pierwszy numer ukazał się w 1884 r. Przez kilka lat redagował ją osobiście. Pisał artykuły do "Tygodnika Ilustrowanego" i "Wędrowca". Zmarł 19 maja 1899 r., pochowany został na cmentarzu rzymskokatolickim w Radomiu kwatera 10B.
Menu
