Rzeźbiarz z Radomia
Urodził się w 1935 roku w Rzeczniowie. Tam spędził dzieciństwo i młodość, tam też ojciec zaszczepił mu wielka miłość do drzewa. Fascynacja drewnem jako surowcem zaowocowała ukończeniem zasadniczej szkoły drzewiarskiej. Początki pracy zawodowej to drobne prace z zakresu stolarstwa meblowego i próby rzeźbienia wykonanych mebli.
Jego przygoda ze sztuką to ciąg szczęśliwych przypadków. W latach siedemdziesiątych przypadek zetknął go z wybitnym rzeźbiarzem Stanisławem Denkiewiczem z Jedlni Kościelnej. Kilka spotkań, opowieści, porad stało się inspiracją do rozwoju pasji twórczej. Być może prace powstawałyby, ale dla siebie, dla rodziny i przyjaciół, gdyby nie kolejny przypadek, awaria muzealnego samochodu i kolejne spotkanie. Spotkanie z etnografem, dr Stefanem Rosińskim, które zaowocowało stałą współpracą z Muzeum Wsi Radomskiej. Prace zaczęły być prezentowane na wystawach. Udział w kilkudziesięciu konkursach i zdobywane nagrody sprawiły, że stał się jednym z najbardziej cenionych polskich rzeźbiarzy ludowych. Jego prace nabywały muzea w Warszawie, Toruniu, Kielcach, a także kolekcjonerzy prywatni. Największa, licząca ponad sto prac kolekcja jest własnością Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu.
Rzeźby Władysława Gruszczyńskiego tom pełne ekspresji zawarte w drewnie opowieści. Opowieści o dawnej wsi, tradycyjnych rzemiosłach, zwyczajach i obrzędach. Historie, o świecie który odszedł, ludziach których już nie ma. Równie istotne są sceny z życia Chrystusa i świętych. Sceny sakralne w ujęciu swoistego realizmu, nieprzedstawiające ich jako odległych bywalców niebios, lecz jako mieszkańców radomskiej wsi, prostych, żyjących pośród nas ludzi.
Władysław Gruszczyński to nie tylko rzeźbiarz. To także aktywny działacz i popularyzator twórczości ludowej. W latach 1983 – 1989, przez dwie kadencje, był przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej Stowarzyszenia Twórców Ludowych i prezesem Oddziału Radomskiego, następnie w latach 1983- 1989, także prze dwie kadencje, pełnił funkcje prezesa Zarządu Głównego STL-u. W czasie jego prezesury opracowano program rozwoju i ochrony twórczości ludowej oraz twórców folkloru. Dzięki wykorzystaniu tego programu przez Ministerstwo Kultury i Sztuki twórców folkloru udało się objąć ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym oraz otworzyć Galerię Sztuki Ludowej w Lublinie, w której artyści mieli zagwarantowany zbyt swoich prac.
Poważna choroba na pewien czas ograniczyła Jego pracę twórczą i społeczna. Po powrocie do zdrowia znowu zaczął aktywnie działać. Władysław Gruszczyński zorganizował własna Izbę Twórczą, w której prowadzi szkółkę rzeźbiarska dla młodzieży.
Rzeźba, to jak mówi, życiowa pasja.
