Śpiewaczka z Ruszkowic
Ur. się 29 października 1942 roku we wsi Klonowa (par. Skrzyńsko), ukończyła szkołę siedmioklasową w Janikowie. Zawsze pracowała w gospodarstwie rolnym, najpierw u rodziców, po wyjściu za mąż (w 1968 r.) prowadziła duże gospodarstwo wraz z mężem w Ruszkowicach.
W okresie młodości, panieństwa uznawana była za dobrą śpiewaczkę weselną, często (11 razy) zapraszaną do pełnienie roli starszej druhny, ze względu na umiejętność prowadzenia obrzędu weselnego. Poza pieśniami weselnymi - na błogosławieństwo, ślubnymi, oczepinowymi, przyśpiewkami - ma w swoim bogatym repertuarze pieśni religijne, maryjne, ballady, kołysanki, kolędy i pastorałki oraz pieśni pogrzebowe. Wykonuje pieśni, które zna z domu rodzinnego, z czasów swojej młodości oraz poznane w ostatnich latach, wykonywane przez najstarsze mieszkanki gm. Borkowice, a zapisane przez M. Fidos. W latach sześćdziesiątych śpiewała w zespole folklorystycznym KGW działającym w Ruszkowicach, uczestniczyła w widowiskach obrzędowych weselnych, przedstawianych w okolicznych wsiach, (w remizach w Borkowicach, Smogorzowie, Jankach, Brzustowcu) oraz na przeglądach folklorystycznych w Przysusze. Od kilku lat występuje jako śpiewaczka-solistka na dożynkach kościelnych w Borkowicach, na imprezach folklorystycznych w Przysusze, Chlewiskach, Opocznie. Jej największym osiągnięciem była I nagroda w kategorii solistów w Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu, w 2005 roku. Od kilku lat w konkursach pieśni ludowej występuje z wnuczką. Pieśni w jej wykonaniu zostały nagrane dla archiwum Stowarzyszenia „Dom Tańca” (brała udział w „Taborach” DT w Chlewiskach) oraz Radiowego Centrum Kultury Ludowej. Współpracuje z Biblioteką i Gminnym Ośrodkiem Kultury w Borkowicach. Domem Kultury w Przysusze.
Marianna Fidos uważana była również za doskonałą tkaczkę, wykonującą na krosnach tkaniny dekoracyjne i użytkowe - z wykorzystaniem surowców pozyskiwanych i przygotowywanych wyłącznie we własnym gospodarstwie – z przędzy z wełny i lnu. Wykonywała wełniane pasiaste dywany, nakrycia na łóżka, nakrycia pasiaste ze lnu tzw. „parciaki”; tkaniny na zapaski i kiecki, które sama szyła; chodniki „szmaciaki” ze zużytych tkanin samodziałowych (później także ze skrawków tkanin nowych, pozyskiwanych w Spółdzielni Odzieżowej „Postęp” w Przysusze).
