Kolorowe wycinanki, barwne kilimy, misternie haftowane obrusy, bibułowe kwiaty i zwisające z sufitu pająki stanowiły elementy dekoracyjne wiejskich izb. Umiejętność wykonywania przedmiotów z zakresu plastyki obrzędowo-zdobniczej, a także tkactwa, była wśród kobiet powszechna.
W czasie adwentu i wielkiego postu, kiedy nie wykonywano żadnych prac w polu, a obowiązków było nieco mniej, kobiety tworzyły wyjątkowe dekoracje.
Niektóre przedmioty spełniały pierwotnie funkcje magiczno-obrzędowe, a walory estetyczne były w ich przypadku drugorzędne. Rekwizyty te licznie występowały w obrzędowości dorocznej i rodzinnej, chociaż najbardziej żywotne związane są z najważniejszymi świętami kościelnymi. Tradycyjne palmy wielkanocne wykonywane były z bazi, barwinka i skromnie udekorowane, współcześnie swoją kolorystyką i różnorodnością wyrażają artystyczne umiejętności ich twórczyń. Pisanki zdobione techniką batikową, czyli rysowane pisakiem zanurzonym w wosku, a potem barwione były w naszym regionie najbardziej popularne. Radomskie pisanki zdobiono motywami palmy, słoneczka i kurzej stopki. W okresie wielkanocnym wykonywano również pająki, czyli podwieszane pod sufitem barwne konstrukcje. Zrobione ze słomy nawlekanej na sznurek, zdobione bibułą, łuskami szyszek czy kolorowym papierem mogły przyjmować różne formy – od najprostszej kuli po bardziej skomplikowane konstrukcje tarczowe lub krystaliczne. Najważniejszym obrzędem okresu letniego były dożynki, a głównym rekwizytem i symbolem nowych plonów był wieniec wyplatany z kłosów zbóż, przystrajany polnymi kwiatami, owocami i warzywami oraz kolorowymi wstążkami. Typowymi przedmiotami związanymi z Bożym Narodzeniem były nie tylko ozdoby choinkowe, ale rekwizyty kolędnicze, czyli gwiazda i szopka.
Przedmioty służące wyłącznie do dekoracji wnętrz musiały być przede wszystkim estetyczne. Bukiety bibułowych kwiatów ozdabiały święty kąt i oplatały święte obrazy. Na ścianach wisiały wycinanki – symetryczne, jednokolorowe, w formie kwadratu, koła lub gwiazdy, często o ząbkowanych brzegach. Wzory były różnorodne, ale skupiały się wokół figur geometrycznych, postaci ludzkich i zwierzęcych, a rzadziej roślin. Wiejskie okna zdobiły wycinane papierowe firanki. Przy generalnych przedświątecznych porządkach wymieniano dekoracje na nowe, świeższe. Przeobrażenia w powojennej wsi spowodowały zmianę estetycznych upodobań i zwrócenie się ku miejskiemu zdobnictwu mieszkań.
Obecnie, jak to ma miejsce z niemal wszystkimi dziedzinami rękodzieła ludowego, plastyka obrzędowa, pozbawiona swoich pierwotnych funkcji magicznych, przetrwała jedynie w formie szczątkowej i jest kontynuowana przez twórczynie ludowe.
